De herinnering aan de razzia van Putten is onuitwisbaar. Meer dan zeshonderd mannen werden in oktober 1944 weggevoerd; minder dan vijftig keerden terug. In De kinderen van Putten staan de herinneringen en ervaringen van hun verwanten en nabestaanden centraal. De razzia van Putten is talloze malen beschreven, maar bijna altijd door de ogen van buitenstaanders. Marleen van Westing laat 'de kinderen van Putten' zelf aan het woord, bij wie de gebeurtenissen levenslang sporen hebben achtergelaten. De nabestaanden geven ook hun visie op de landelijke discussies over het drama. Daarbij komen de mythen rondom de mislukte verzetsaanslag aan bod, evenals het lot van de mannen in de kampen, de schuldvraag en de naoorlogse verwerking in het dorp. Het beeld dat hieruit ontstaat, is een waardevolle aanvulling op – en soms een weerlegging van – de heersende ideeën en beeldvorming in de literatuur.