1978. De ontwikkeling van de Sovjet-Unie stagneert. De Verenigde Staten worden nooit meer ingehaald, de kleurloze leider met de lolaborstelige wenkbrauwen Leonid Brezjnev loopt op zijn laatste benen. Haalt de Sovjet-Unie 1984? Het is een jongeman van goeden sovjethuize, Viktor Jerofejev, die op dat moment een bom legt onder de Russische literatuur. Hij krijgt drieëntwintig Russische schrijvers zover om de censuur te negeren en zonder enige toestemming een dikke almanak uit te brengen: Metropolj. In zijn autobiografische roman De goede Stalin ontleedt Jerofejev deze geschiedenis, plus die van de twee mensen die door veel toeval zijn ouders werden. In vijf hoofdstukken vol drama, petite histoire, roddel en achterklap, brengt hij hen tot leven, en met hen de verschrikkelijke geschiedenis van de twintigste eeuw. Het grote drama in het boek is dat de heldendaad van de zoon de vader op klassieke wijze ten val brengt. Zijn vader verliest zijn post als diplomaat in Wenen als hij zijn zoon niet dwingt op diens schreden terug te keren. Dat weigert hij. Eén lijk in de familie is genoeg. Zo vermoordt de zoon uiteindelijk zijn vader, en die heeft daar vrede mee, zonder echter afstand te nemen van Stalin, zijn idool uit de oorlog.