In 1954 maakte Willy Roggeman zijn tijdschriftdebuut met een gedichtencyclus waarin Louis-Paul Boon de opvolger van Paul van Ostaijen ontwaarde. Bekroningen met de Dirk Martensprijs, de Leo Krijnprijs, de Arkprijs van het Vrije Woord (geweigerd), de Beernaert-prijs van de Koninklijke Vlaamse Academie, de Bijzondere prijs van de Jan Campert-stichting en de Staatsprijs voor het essay en de kritiek zouden volgen. Roggeman is de godfather van het naoorlogse Vlaamse modernisme en een van de meest invloedrijke én minst bekende auteurs, al was het omdat het merendeel van zijn omvangrijke en veelzijdige oeuvre nooit in de openbaarheid is gekomen. Eindelijk komt nu zijn volledige poëzie - twaalf bundels, gemaakt over een periode van vijftig jaar - voor het voetlicht. Roggeman heeft zijn leven tot inzet van de literatuur gepromoveerd. Deze farao metselt de laatste steen van de piramide zelf dicht.