De Eveninlegende begint met een gedicht dat in het onderbewuste van Ursa, de verteller van dit verhaal, is neergelegd. Meer dan vijftig eeuwen duur het, voordat ‘het wiel van Evenin’, waarover dit gedicht gaat, éénmaal is rondgedraaid. Eerst dan gaat Ursa begrijpen wat er met hem, en tientallen vrienden om hem heen, is gebeurd gedurende die tijd. Het gedicht ontwaakt in zijn bewustzijn. Het begin van de neergaande- en het einde van de opgaande beweging beschrijft Ursa in de ‘ik-vorm’. Hij noemt dit respectievelijk het descendum en het ascendum. Het is de raamvertelling van de Eveninlegende die verder in de verhalende vorm door hem wordt beschreven. Deze trilogie gaat over oorlog, verlies en pijn, maar meer nog over vrede, vriendschap en samenwerking. De Eveninlegende gaat bovenal over het vertrouwen dat deze laatste begrippen zullen zegenvieren! Deel 2: Urs is teruggekeerd van het Meer der Duizend Zwanen, diep verscholen in het Zuiderwoud. De inzichten die hij daar verwierf hebben hem gereed gemaakt om het IJsmanmysterie te kunnen ontrafelen. Maar er broeit meer gevaar in het noorden ... Orcan, de grootste wreedaard der Arcturiërs, heeft de macht gegrepen in de Burchtstad. Hij zal geen middel schuwen om de vergeten schat van Evenin alsnog te vinden. Hij weet dat hiervoor de Oude Geschriften van de Heuvelaars onmisbaar zijn. Ruim voor de komst van de volgende Grote Winter bereidt Urs zich voor op zijn ontmoeting met de gevreesde IJsman in het Stille Woud. Is het toeval dat deze gebeurtenis samenvalt met de haast onmogelijke poging van de heelmeesters van Tucana om de ondergang van de Heuvelaars te voorkomen? Urs’ beste vrienden Cass en Polli denken van niet. Dan volgt een treffen waarvan niemand zich een voorstelling kon maken ...