De Peruaanse dichter César Vallejo (1892-1938) worstelde in zijn eerste dichtbundel 'De zwarte herauten' met christelijke en modernistische tradities. In 1920 belandde hij als 'aanstoker van politieke relletjes' onschuldig in de cel. Daar schrijft hij het grootste del van 'Verdriecht', een uitermate moeilijke maar baanbrekende poëzie waarin de dichter op zoek gaat naar een totaal nieuwe poëtica én mensvisie. Ondanks de crisissen die hij als schrijver en mens doorstond, bleef Vallejo schrijven. Zijn latere poëzie zou hijzelf niet meer gepubliceerd zien. De Spaanse burgeroorlog was het thema van 'Spanje, laat deze kelk aan mij voorbijgaan' dat voor het eerst in 1939 door de Spaanse republikeinse soldaten werd verspreid. In zijn poëzie valt Vallejo de koloniale katholieke cultuur aan die zovele Latijnsamerikanen toen lijdzaam moesten ondergaan. De gedichten die hij in de laatste periode van zijn leven schreef, zijn wanhopige teksten die schreeuwen om sociale en politieke rechtvaardigheid.