Peter van der Ploeg schrijft in dit debuut over uiteenlopende onderwerpen. Een heftige liefde die voorbijgaat, omdat de vrouw als een bezetene gaat lijnen en de man haar buikje, liesplooien en overtollig vet ziet verdwijnen. Met weemoed denkt hij terug aan haar vollemaansbillen. Een schrijver die droomt dat hij deel uitmaakt van de samenleving der mijten in zijn matras. Hij voert besprekingen over een coup tegen De Grote Mijt. Een pleidooi over 'Zaad' waarin Van der Ploeg de lezer er binnen drie bladzijden van overtuigt dat sperma vies is en dat het onvoorstelbaar is dat er uit zoiets smerigs een intelligent wezen kan groeien. Van der Ploeg weet in zijn verhalen niet alleen lachlust op te wekken, maar ook melancholie en ontroering. Taal en gedachten van zijn personages zijn uiterst karig, maar altijd doeltreffend.