'Ik schrijf boeken voor wakkere mensen. Dat speelt een beetje in mijn nadeel. Want wakkere mensen lopen nu eenmaal niet dik gezaaid', zo liet Yves Petry zich ooit ontvallen. In het essay Mijn leven als foetus waagt hij zich aan een speelse, soms schampere maar altijd lucide reflectie over het in de steigers zetten van een roman.