Huldigingen? In elk van de vijf delen waaruit de roman bestaat is Jacob Drent, op de voorgrond of op de achtergrond, de hoofdpersoon. Een literator, in 1914 bemiddeld geboren, in 1994 schatrijk gestorven. In het eerste deel worden de gevolgen beschreven van een literaire misdaad die hij in de late jaren van zijn leven heeft begaan. In het tweede deel bericht een stokoude, antisemitische, rancuneuze geleerde over Drents vroege jaren. In het derde deel wordt eraan herinnerd dat een door Drent opzij geschoven minnares ooit wraak op hem heeft genomen. In het vierde deel bezoekt een vriendin van vroeger, met dwaze en kwade bedoelingen, de oude man. In het vijfde deel rapporteert een bevriende buurman hoe hij tegen zijn zin getuige was van Drents sterven. Zij dat huldigingen? Ja. Uit alles blijkt dat Drent een man is geweest van aanwezigheid. Zelfs de wraak op hem krijgt de kwaliteit van een huldiging. Zelfs nadat hij ieder geloof in zichzelf heeft verloren, is hij nog imposant. Dit is geen historische roman. Toch is het niet moeilijk de verzonnen personages aan de echte personen van voor, tijdens en na de tweede wereldoorlog toe te voegen. De fictie had werkelijkheid kunnen zijn. Vergeefsheid en vergetelheid. Dat is het thema van Drent in zijn late jaren. De vele andere mensen in de roman variëren het thema op heel verschillende manieren. Tragiek? Melancholie? Zeker. Maar 'Huldigingen' is desondanks een roman zonder zwaarwichtigheid, bij alle ernst licht van stijl en visie.