De gevangenispoort slaat ijshard dicht. Fabienne staat in de kille ochtendlucht. Vrij. Ze is weer vrij. Na zeven jaar in de vrouwengevangenis staat ze voor een nieuw leven. Of beter, na zeven jaar in de 'vrouwenopvang', zoals haar vader het liever noemt. Dat klinkt minder hard. Maakt van zijn dochter minder een moordenares. Maar dat is ze wél. Fabienne heeft iemand vermoord. Ze sloeg een andere vrouw de krakende schedel in met een marmeren borstbeeld. Zonder aarzelen en zonder tranen. Gewoon. In een televisieshow voor honderdduizenden kijkers. Ze had haar redenen. En de muziek in haar hoofd wilde niet zwijgen toen ze het deed. Nu is het stil in haar hoofd. Zeven jaar luisteren naar zweetgeurverspreidende psychiaters in muffe therapieruimtes hebben haar hoofd stilgelegd. De muziek is weg. Maar Fabienne is terug. La nouvelle 'Fabienne' est liberée!