In Een stille moeder vertelt Ariëlla Kornmehl over mensen die bereid zijn bergen te verzetten voor hun liefde of voor een ideaal. En die, omdat dit soms te moeilijk is of omdat zij te zwak zijn, andere middelen gebruiken om hun doel te bereiken. Een list, een kleine leugen, een halve waarheid of een grandioos zelfbedrog. Loenia wordt plotseling teruggeroepen naar haar geboortestad Sint Petersburg, waar ze sinds haar huwelijk in Nederland en de geboorte van haar zoontje niet meer is geweest. Haar vader is er slecht aan toe. Tegen de afspraak met zijn echtgenote in, vertelt hij Loenia dat hij nooit zeker heeft geweten of hij haar echte vader is. Misschien wil zij het gesprek met haar moeder daarover aangaan, van vrouw tot vrouw? Loenia is sprakeloos, haar moeder onthutst. Hoe groot moet de stilte in en om iemand heen zijn voor deze onverdraaglijk wordt?