Juan Manuel Roca ís iemand, zelfs in het land van Gabriel García Márquez. Hij is er uitgegroeid tot een nieuwe nationale beroemdheid. Juan Manuel Roca wordt wel eens gerekend tot de 'ontgoochelde generatie' Colombiaanse dichters die debuteren in de jaren zeventig van de vorige eeuw, na het neo-avant-gardistische 'nadaísmo' (niets-isme), toen het sociale en politieke klimaat in Colombia in toenemende mate werd bepaald door het niets ontziende geweld van de drugsmaffia en linkse guerrillabewegingen als de FARC. In een dergelijke context met haar dagelijkse portie ontvoeringen en bomaanslagen deden puur verbale beeldenstormers al gauw misplaatst aan. Al was nietsisme misschien de ideale biotoop om Niemand te doen opstaan als antiheld. Vraag mij niet wie Niemand is. / Het kan de wind zijn. / Het onbeschreven blad. Kan zijn. Juan Manuel Roca noemt, als telkens terugkerende motieven die hem altijd hebben geboeid, de vrijheid, de dood, de stilte, het water, het woord, de nacht en 'de mogelijkheid een monoloog te laten voeren door de ander, over hemzelf en zijn medemensen, en dit alles gevat in wat volgens mij het ene grote thema van mijn poëzie is: de tijd'. Elk gedicht uit de bundel brengt de lezer een stapje dichterbij, dichter bij het land van Niemand dat Nergens is. Voor de bundel 'Een standbeeld voor Niemand' (Las hipótesis de Nadie - 2006) wordt hem de Colombiaanse staatsprijs voor poëzie toegekend.