Was de achttiende eeuw een periode van taalverval? Was het geschreven Nederland in de Zuidelijke Nederlanden een bonte verzameling dialecten? Bestonden er alleen duidelijke taalnormen in het Noorden? Volgens deze studie is het antwoord hierop ‘nee’. In Een nieuwe Nederduitser spraakkunst worden taalnormen en schrijfpraktijken onderzocht die leefden in de zuidelijke Nederlanden in de achttiende eeuw. Het boek vult daarmee een belangrijke lacune op: over de taalsituatie in de achttiende eeuw is weinig bekend. Bovendien worden nieuwe bronnen voor de taalgeschiedenis ingeleid en deels uitgegeven. Het boek legt zo een fundament voor een sociolinguïstische beschrijving van de achttiende-eeuwse taal.