Bergen en heuvels hebben een grote rol gespeeld in mijn beroep en vrije tijd; te voet, per fiets of langlaufski. Er was altijd iets te beleven. De tijd dat ik bordenwasser was in Garmisch-Partenkirchen, was de zugspitze nabij. In mijn vakanties waren de Alpen, Ardennen en de Vogezen bepalend. Ik deed niets liever dan "omhoog" gaan. Dit is aangeboren. De weerstand die de berg geeft daar valt van te genieten. In Liberia werd ik weer geconfronteerd met steile heuvels. Die heuvels midden in de jungle moest ik in kaart brengen daar er erts in zat. Ik was landmeter. Het huidige landmeten is erg veranderd ten aanzien van de situatie in 1965. Destijds was er geen elektronische afstandsmeting, geen GPS, geen computers, geen "scientific calculator". Alles ging met behulp van theodoliet, jacon, meetband, waterpasbaak, een rekenmachine gelijk een koffiemolen, goniometrische tabellen, thermometer en barometer. Greenwich mean time en de Britse "nautical almanac" waren ook van de partij. De zon en de sterren waren mijn beste meethulpen. De emotionele waarde van het bovenstaande heb ik een boekje uitgedrukt. Het zwalken op de fiets tussen ijsmuren op de Col du Galibier blijft toch iets bijzonders.