Vertaald door Peter Vertstegen 'Schrijvers die uitsluitend volgens de heersende mode schrijven, verdwijnen samen met haar in de eeuwige vergetelheid. Een auteur die zich laat ringeloren uit vrees niet genoeg in de smaak te vallen, weerstaat maar zelden de tand des tijds.' Dit schrijft een zelfbewuste Claude Crébillon (1707-1777) in het voorwoord van zijn roman Doolhof der liefde. Hierin vertelt de mannelijke hoofdpersoon, Meilcour, hoe hij als jongen van zeventien overrompeld werd door volwassenen uit de hoogste kringen op het hoogtepunt van hun sexuele carrière. 'Ik heb niet de pretentie de mens te hebben beschreven in elke staat van ontreddering waartoe zijn lust hem kan leiden', schrijft Crébillon in zijn voorwoord, 'het gaat hier alleen om de liefde.' Deze uitspraak is een vernuftige hinderlaag: in werkelijkheid is het de opmaat voor een vermakelijke en vlijmscherpe roman die de mooipraterij en geraffineerde verleidings- èn afstotingskunst van 'verdorven' mensen ontrafelt. Ook na 250 jaar toont dit boek nog feilloos de staalkaart van trucs waarop iedereen bedacht moet zijn die zich op het liefdespad begeeft. Na lezing stelt men zich voor dat Crébillon door een luik in de tijd naar onze oversexte wereld gekeken heeft en gezien dat de mens in wezen niet verandert. Dat we zijn vileine commentaar vandaag de dag moeten missen is jammer. Gelukkig is er Doolhof der liefde, dat de tand des tijds glansrijk heeft doorstaan.