Een vrouw onderzoekt met de nauwkeurigheid van een chirurg en met het ontleedmes in de hand hoe de in haar jeugd gevormde banden met broertjes en zusjes doorwerken in relaties die zij nu met hen onderhoudt. Zij bezoekt de plaatsen van haar jeugd. De oude plekken roepen veel herinneringen op, waaronder pijnlijke. Ooit speelde zij met haar broertjes en zusjes, maar was het wel spel? Pal onder de neus van hun ouders, verstrooide ordebewaarders, leerden de kinderen elkaar hun eerste waarheden die van beslissende invloed zijn op de wijze waarop zij later met elkaar omgaan. In De plaatsen van de jeugd is het ouderlijk gezin een vrijplaats, waar uitersten van gevoel de vorming van het kind bepalen. Het kind zoekt een positie tussen genegenheid en koelte, wreedheid en zachtmoedigheid, verraad en redding. Het kind leert: je houdt van wat je hebt, want je hebt niets anders. Dan wordt het kind volwassen en zelf moeder. Opnieuw kijkt zij naar haar broers en zussen. Wat betekenen zij, kinderen van weleer, nog voor elkaar?