In Noirette en De stilte die volgt op het woord, de twee verhalenbundels die Cor Gout eerder bij Uitgeverij In de Knipscheer publiceerde, hebben de entourages en decors waarin de personages zich bevinden of begeven een dermate uitgesproken karakter dat je bijna van personificaties kunt spreken. In De muziek van het huis vertelt 'Het huis met de Griffioenen', waarin de dichter is opgegroeid en sinds enige jaren weer woont, zijn eigen verhaal, zingt het zijn eigen lied, in een stroom van herinneringen, associaties en overwegingen waar-in de bewoner zijn leven herkent, de grond van zijn bestaan ziet losgewoeld, de wortels, onder het vastgestampte duinzand van tuin en park nu zichtbaar, verstrengeld, zonder vast patroon of bestemming. ...een panorama waarvan een deel, gespiegeld in de ruit van een openstaande tuindeur, zich vermengde met het bos en de tuin zoals ze werkelijk waren achter de toverspiegel een poëzie waarin ik kon aarden (fragment uit Het huis met de griffioenen)